New York : The City that never sleeps.

Voila hier ben ik dan met het verslag van onze eerste dag in het hete New York City. We dachten de Belgische hitte achter te laten maar hier is het helaas niet beter. Vandaag temperaturen dik boven de 30 graden dus het was zweten geblazen met op het einde van de dag zo'n 28000 stapjes op de teller.
Deze morgen zijn we tegen 8u30 vanuit ons hotel in Brooklyn vertrokken richting Battery Park waar we de ferry hebben genomen richting het Vrijheidsbeeld. Na wat zoeken welke richting we uit moesten met de metro kochten we de New York City pass waarmee je zes attracties kan doen voor een sterk verminderde prijs. De ferry bracht ons tot bij het Statue of Liberty waar we via de audio tour uitleg kregen over de functie van Liberty Island, het eiland waar het beeld op staat. Het staat op de resten van en fort dat vroeger gebouwd werd om Amerika te verdedigen tegen indringers die via de Atlantische oceaan de Hudson rivier op wilden varen richting de kust van New York. Het beeld werd achteraf op de resten van dit fort geplaatst . Velen denken dat de fundering bij het beeld hoort aangezien het stervormig is maar dat is absoluut niet zo. Het fort werd stervormig gebouwd omdat de muren dan beter beschermd waren tegen de inslagen van kanonsballen. Die ketsten natuurlijk altijd af op de muren. In het beeld zelf zijn ze niet gegaan aangezien je de ‘crown tickets’ ruim op voorhand moet bestellen. Ook is het heel belangrijk om zo vroeg mogelijk op de dag te gaan omdat de rijen vanaf een uur of 1 enorm lang worden. Je ondergaat ook een veilgheidscheck vooraleer je op de ferry mag. Die neemt ook wat tijd in beslag.
Het tweede eiland dat de ferry aandeed was Ellis Island. Hier staan de gebouwen waar de eerste immigranten onmiddellijk naar toe werden gebracht als ze hier vroeger aankwamen. Via de audio tour krijg je uitleg over de manier waarop we onderzocht werden om toegelaten te worden tot de US. Slechts 2% van de mensen die US-citizen wilden worden werden geweigerd omwille van diverse redenen. Men kreeg bij het binnenkomen van de grote ontvangsthal soms al een krijtteken op zich zodat de artsen die de mensen onderzochten al konden zien wat de opzichters hadden vastgesteld. Iemand die zich raar gedroeg kreeg bijvoorbeeld een ‘X’ op zich geschreven wat overeenkwam met een metale stoornis. Bij het verlaten van de ontvangsthal waren er drie trappen. De trap die je moest nemen bepaalde of de toegelaten werd of niet of dat er achter de deur familie op je stond te wachter die eerder al toegelaten werden. Voor de meeste mensen werd het dus het beloofde land maar voor enkelingen werd het een nachtmerrie omdat we terug huiswaarts moesten keren. Als je dat vergelijkt met nu dan is immigreren hier veel moeilijker geworden.
Tegen de middag rap een hapje gegeten en vervolgens naar ons volgende bezoek waar ik persoonlijk meer naar uitkeek dan bijvoorbeeld het Vrijheidsbeeld. We bezochten ‘Ground Zero’, de site waar de Twin Towers stonden tot de fatale 11 september 2001. Op die dag vlogen terroristen met twee Boeings recht op de torens af met de gekende fatale gevolgen. 3000 Doden die dag en in de jaren erna nog veel meer die overleden onder meer door ziektes die ze kregen door de gevaarlijke stoffen die ze inademden tijdens de opruimingswerken. Het museum is echt een topper en niet omdat het een soort ramptoerisme is maar gewoon omdat het ook een plaats is geworden van rust binnen een bruisende metropool waar je echt tot bezinning en rust kan komen door stil te staan bij deze ramzalige gebeurtenis. Ik ben een paar keer in Auswitch geweest en wat me daar opviel kreeg ik hier terug. Als je het museum binnenkomt overvalt je een soort rust en sereniteit die doorheen het hele museum blijft bestaan. Ik heb zelf de gebeurtenissen live mee gemaakt maar ik herinner me die dag nog alsof het gisteren was. De hele nacht ben ik blijven kijken naar CNN vol ongeloof. Dit ongeloof zie je hier ook bij de bezoekers als ze de live beelden van toen bekijken. Buiten het museum zie je twee grote gaten waarin men een constante waterval gemaakt heeft om te benadrukken dat het leven verder gaat net zoals de watervallen bijven stromen maar dat we tegelijkertijd nooit mogen vergeten wat er hier gebeurde. De meest emotionele indruk kregen we bij de ruimte waar er om en bij de 3000 foto’s ophangen van diegenen die zijn gestorven zowel in de torens , in het pentagon en in de vliegtuigen die men gebruikte om de aanslagen te plegen. ‘Never forget en togheter we stand.’: is niet zo maar een holle uitspraak maar zeker iets waar Amerikanen en de nabestaanden van dit drama zeker van overtuigd zijn.
De avond wilden we afsluiten met een bezoek aan de Top of the Rock maar dat lukte pas om half elf vanavond. Dat vonden we wat te laat temeer we nog een dik half uur metro voor de boeg hadden om terug in ons hotel te geraken. Dat staat dus zeker morgen op het programma.